hankwilliams%5B1%5D هنک ويليامزهنک ویلیامز بدون شک از پیشگامان و بزرگترین خوانندگان موسیقی کانتری و وسترن آمریکاست. سبک خاص نواختن گیتار، لحن تلخ، غمناک و اندوهگین و ملودی های ریتمیک و تند از ویژگی های ترانه های اوست. ترانه های او از نظر مضمون غالبا بر دو دسته اند: ترانه های عاشقانه

( مثل Your cheatin’ heart) و ترانه های مذهبی که با الهام از اشعار مذهبی و سرودهای کلیسائی اجرا شده اند (مثل I saw the light). صدای او بسیار محزون و دلگیر و آوازهایش که با لحنی غمبار و پر از اندوه و درد خوانده می شود، تسلی بخش روح های زخم دیده و شکست خورده است، در عین حال که نوستالژی فیلم های وسترن و زندگی کابوی های تنها وعاشق را در دشتهای گرم و سوزان در خود دارد.

هنک ویلیامز در طول عمر کوتاه خود ۶۶ ترانه ساخت که برخی از آنها مثل I’m a rolling stone در زمره ترانه های ماندگار موسیقی فولکلوریک جهان به شمار می آیند. آلبوم ترانه های او امروز نیز پس از پنجاه سال که از مرگ او می گذرد بیش از نیم میلیون در سال فروش دارد.

مستند بی بی سی ( از سری برنامه های مستند Arena که به بیوگرافی هنرمندان، نویسندگان و چهره های مشهور اختصاص دارد) در باره او با عنوان « هنک ویلیامز، هانکی تانک بلوز»

(Hank Williams: Honky Tonk Blues) ساخته مورگان نویل، یکی ازمعدود فیلم های مستندی است که در باره این چهره بزرگ موسیقی کانتری آمریکا ساخته شده است.

علت این امر شاید به خاطر مرگ زودهنگام هنک ویلیامز در سن ۲۹ سالگی باشد که مواد تصویری و صوتی اندکی از خود به جا گذاشته ومصالح لازم را برای ساختن فیلم مستند در اختیار فیلمسازان قرار نمی دهد. ( تنها حرفهای ضبط شده ای که از هنک ویلیامز باقی مانده مربوط به صفحه ای است که از گفتگوی او با رادیوی محلی WDMR45 پر شده است.)

با این حال مورگان نویل ( سازنده مستند هائی در باره چارلی چاپلین، جان اشتاین بک و مادی واترز خواننده بزرگ بلوز) موفق شده است با همین تصاویر آرشیوی اندک و ترکیب آن با مصاحبه های مختلف، فیلم مستند جذابی برای بینندگان تلویزیون وعاشقان موسیقی کانتری و صدای جادوئی هنک ویلیامز بسازد.

(من که از دیدن آن واقعا لذت بردم و بسیاری از لحظات آن برایم یادآور خاطره فیلم های کلاسیک وسترن بود)

فیلم با نمای هوایی زیبائی از یک جاده شروع می شود که اتومبیل کادیلاک آبی رنگی در آن می راند و صدای هنک ویلیامز سوم، نوه هنک ویلیامز بزرگ را بر روی تصویر می شنویم که از مرگ پدربزرگش بر صندلی عقب این کادیلاک قبل از سپیده دم روز اول سال نو ۱۹۵۳ می گوید.

کسی که هرگز پدربزرگش را ندیده و هیچ خاطره ای از او در ذهن ندارد اما بیشترین تاثیر را از سبک موسیقی او و حتی سبک لباس پوشیدن او(هنک ویلیامز همیشه با کلاه و لباس کابویی برصحنه ظاهر می شد) گرفته است و در طول فیلم برخی از ترانه های محبوب او را با گروه کوچکش در استودیو اجرا می کند.

گفتگو با همسران هنک ویلیامز، ادری ویلیامز و بیلی جین، مادرش لیلی، دخترش جت و پسرش هنک ویلیامز جونیور که هر دو راه پدر را دنبال کرده و اکنون از خوانندگان مشهور موسیقی کانتری اند، از قسمت های شنیدنی و جذاب فیلم است. همینطور گفتگو با برخی از دوستان و اعضای گروه موسیقی کانتری Drifter Cowboys که در اتومبیل های قدیمی یا تراس خانه شان بر روی صندلی های راحتی نشسته اند و از خاطرات خود با ویلیامز و خلاقیت های او سخن می گویند.

به علاوه فیلمساز نشان می دهد که هنک ویلیامز نه تنها بر خوانندگان نسل اول راک، بلوز و کانتری مثل باب دیلن، ری چارلز و ویلی نلسون تاثیر گذاشت، بلکه تاثیر او همچنان بر خوانندگان نسل جدید چون نورا جونز و جیلین ولچ باقی است.

استفاده فیلمساز از حرکت اتومبیل در جاده به عنوان یک موتیف تصویری در لابلای فیلم تاکیدی است بر خصلت جاده ای موسیقی هنک ویلیامز.

همینطور تکرار صدای بوق قطار که یادآور خاطره پدر اوست که مهندس قطار بود و هنک ویلیامز در بسیاری از ترانه های خود از او یاد کرده است.

یکی از زیباترین صحنه های فیلم، صحنه تالار موسیقی Grand Ole Opry است که هنک ویلیامز روزی ترانه مشهور Long Gone Lonesome Blues را در آن خواند اما هیچ تصویری از این اجرا در دست نیست و فیلمساز تنها به صدای ویلیامز دسترسی داشته است.

اما او برای جبران این خلا تصویری دوربین خود را در تالار خاموش و متروک به گردش در می آورد ودر حالی که از روی صندلی های خالی عبور می کند صدای کف زدن و تشویق جمعیت را می شنویم. از سوی دیگرفیلمساز با بازسازی تصویر سایه وارهنک ویلیامز هنگام اجرای ترانه بر روی صحنه و استفاده از دوربین سوبژکتیو فضائی وهمناک و راز گونه خلق کرده که تاثیر غیبت تصویری ویلیامز را تشدید می کند.

با این حال اگرچه فیلمساز شناخت نسبتا تازه ای را در مورد هنک ویلیامز از طریق گفتگو ها ونماهای معدود آرشیوی و تحقیق وسیعی که در باره او انجام داده، ارائه می کند اما فیلم او غنای تصویری ، خلاقیت و شاعرانگی لازم این گونه فیلم های مستند را ندارد، ضمن اینکه نمی تواند روح ترانه های سرشار از غم و درد ویلیامز را ریشه یابی کرده و برملا سازد و در نهایت او همچنان برای ما به عنوان شخصیتی مبهم، رمزآلود و دست نیافتنی باقی می ماند.

این مطلب را به اشتراک بگذارید:
cloob هنک ويليامز viwio هنک ويليامز twitter هنک ويليامز facebook هنک ويليامز google buzz هنک ويليامز google هنک ويليامز digg هنک ويليامز yahoo هنک ويليامز

Related posts:

  1. جان ویلیامز و گروه sky
  2. جان ویلیامز و نکاتی در زمینه صدادهی در گیتار کلاسیک
  3. دیدگاه جان ویلیامز درباره مسابقات گیتار کلاسیک