در اوایل دهه ۱۹۴۰ میلادی یک جوان درشت اندام سیاهپوست که روزهای موفقی را در ورزش بوکس سپری کرده بود برای اعزام به جنگ جهانی دوم انتخاب شد، در واقع دستگیر شد. او که در حال یادگیری ساز کنترباس بود از رفتن به جنگ امتناع کرد. به همین دلیل به زندان افتاد و حدود یک سال را در حبس سپری کرد.
او از این موضوع بسیار ناراحت شد. خودش گفته بود برای اینکه تمرینات باس او یک سال به تعویق افتاد، حدود ۵۰ سال بعد هنگامی که او در ۷۷ سالگی درگذشت سابقه همکاری و نواختن ساز باس و آهنگسازی برای بزرگانی همچون «مادی واترز»،«المور جیمز»، «سانی بوی ویلیامسون»، «چاک بری»، «لدزپلین»، «هاولین وولف»، «اوتیس راش» و «بو دیدلی» را در کارنامه کاری خود داشت. این اسامی هر کدام از بزرگترین موزیسین های جریان های موسیقی دوران خود هستند. بو دیدلی از ستاره های کمتر شهرت یافته موسیقی راک اند رول است، هاولین وولف از بزرگترین چهره های موسیقی دلتا بلوز، مادی واترز که پیشتر در همین صفحه از او نوشتیم از بزرگان شیکاگو بلوز است، لدزپلین از بنیانگذاران موسیقی هوی متال است و…
«ویلی دیکسون» کنترباس نواز برجسته تاریخ موسیقی بلوز در سال ۱۹۱۵ در ویسکیبورگ در می سی سی پی با نام کامل ویلیام جیمز دیکسون به دنیا آمد.در نوجوانی به موسیقی علاقه مند شد و دوست داشت که هم ساز بزند و آهنگسازی کند و ترانه سرایی هم انجام دهد اما به عنوان نوازنده ساز باس در یک گروه موسیقی گاسپل محلی شروع به کار کرد.(منظور از گاسپل اینجا گونه یی از موسیقی مذهبی سیاهپوستان است که در قرن نوزدهم به وجود آمد و در قرن بیستم بیشتر در کلیساها اجرا می شد.) حین فعالیت در این گروه محلی مشکلاتی قانونی برایش پیش آمد و دیکسون به ناچار راهی شیکاگو شد. شیکاگو جایی بود که او تمرینات ورزشی خود را در جایگاه یک بوکسور آغاز کرد.
به طور کلی در دوران نوجوانی او با مقوله پلیس و مسائل قانونی درگیری بسیار داشت. او به شکل مسافر آزاد خود را به شیکاگو رساند در حالی که پس انداز خاصی هم نداشت.
دیکسون به دلیل درشت هیکل بودن برای بوکس انتخاب شد و این راهی بود که می توانست از آن پول در بیاورد و جالب اینکه در سال ۱۹۳۶ قهرمان بوکس سنگین وزن ایالات متحده شد و «دستکش های طلایی» بوکس سنگین وزن را تصاحب کرد.
دیکسون در شیکاگو زمانی موسیقی را به طور حرفه یی آغاز کرد که با سیاهپوست دیگری به نام «بیبی بو کاستون» ملاقات کرد و با یکدیگر گروه موسیقی «Five Breezes» را تشکیل دادند و چند قطعه بلوز و جز ضبط کردند. این گروه در طول چند سال تغییر نام داد و درنهایت تحت عنوان«Big Three Trio» روزهای موفقی را پشت سر گذاشت. در همین ایام با شروع جنگ جهانی اول و امتناع او از شرکت در جنگ به مدت ۱۰ ماه از موسیقی دور ماند. پس از جنگ جهانی او بسیار جدی فعالیت موسیقایی خود را پیگیری می کرد و بعد از موفقیت در چند گروه موسیقی در کمپانی ضبط موسیقی «چس» شروع به کار کرد حتی در برخی موارد در مسند تهیه کننده فعالیت می کرد. او در سال ۱۹۵۱ کارمند تمام وقت این کمپانی بود.
دیکسون نقش مهمی در شکل گیری سبکی در موسیقی بلوز با عنوان شیکاگو بلوز داشت.
در همان سال ها او قطعه معروفی را برای مادی واترز ساخت. این قطعه از معروف ترین قطعات موسیقی بلوز است که از «اریک کلپتون» گرفته تا «باب دیلن» آن را بازخوانی کرده اند. بیش از ۲۰ گروه و شخصیت معتبر موسیقی این قطعه را بازخوانی کرده اند. در ایران هم محسن نامجو آن را تحت عنوان قطعه «جره باز» بازخوانی کرده.
گامی که دیکسون برای این قطعه در نظر گرفته به عنوان گامی مشهور در موسیقی بلوز محسوب می شود.
بعد از فعالیت های مستمر در سال های دهه ۱۹۶۰، او در مورد خود این جمله را گفت؛ «من خود بلوز هستم.»
دیوید جانسون منتقد موسیقی دیکسون را به دلیل توانایی شگرف اش در ساخت و پیشنهاد یک ملودی بلوز «خون آشام موسیقی بلوز» نامید.
در سال های دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ حال دیکسون رو به وخامت گذاشت. تا پیش از مرگش به مدت طولانی از بیماری دیابت رنج می برد و درنهایت مجبور به قطع یکی از پاهای او شدند. او در سال ۱۹۹۲ درگذشت در حالی که آخرین آلبوم شخصی او در سال ۱۹۸۸ با عنوان «جاذبه پنهان» منتشر شد؛ آلبومی که بیشتر راجع به خود موسیقی بلوز بود تا چیز دیگر. او مرد و پس از مرگ او در سال ۱۹۹۴ اسم او به تالار افتخارات راک اند رول وارد شد. آثاری که او ساخته بود جدای از اینکه توسط بلوزخوان های کلاسیک بسیاری خوانده شد توسط راک نوازان مدرن هم اجرا شده است.
دیکسون در «بربانک» شهری کوچک در حومه کالیفرنیا بر اثر نارسایی قلبی درگذشت.
منبع:
اعتماد
Related posts: