فیوژن سبکی است که از ترکیب دو یا چند سبک موسیقی با یکدیگر به وجود می آید. مهمترین مشخصه سبک فیوژن تغییرات تمپو و ریتم در اثر است. فیوژن در ابتدا به دوره یی از دهه هفتاد ارجاع داشت که افرادی چون مایلز دیویس و چیک کوریا سبک جز و راک را با یکدیگر تلفیق کردند. از دیگر پیشگامان سبک فیوژن می توان به افرادی چون تونی ویلیامز، هربی هانکوک، وین شورتر و جان مک لافلین اشاره کرد.

 

j mc laughlin f درباره جان مک لافلين

جان مک لافلین (متولد ۱۹۴۲ – یورک شایر انگلستان) در خانواده یی علاقه مند به موسیقی به دنیا آمد. مادرش نوازنده ویولن بود و او خود در نه سالگی نواختن پیانو را فرا گرفت. بسیاری از هم نسلان جان تحت تاثیر موسیقی بلوز به ساز گیتار روی آورده بودند. مک لافلین نوجوان نیز به همین دلیل نواختن گیتار را فرا گرفت.

او در سن چهارده سالگی مجذوب فلامینکو شد و سپس با موسیقی جز آشنا شد. حالا او جز گوش می کرد. در دهه شصت به لندن رفت و اولین کار حرفه یی خود را با افرادی همچون گراهام باند، جورجی فیم و الکسیس کورنر آغاز کرد. در طول دهه شصت مک لافلین بیشتر مجذوب فرم های انتزاعی تر می شد و با افرادی چون دیو هالند و جان سورمن قطعاتی ضبط کرد. همکاری او با سورمن و تونی آکسلی در تاریخ موسیقی انگلستان نقطه عطفی محسوب می شود.

دهه شصت بیش از هر چیز تحت تاثیر موسیقی بیتلز و رولینگ استونز بود و این دو گروه در امریکا نیز درست مثل انگلستان طرفداران بسیاری داشتند، پس طبیعی بود که در سایه بیتلز و رولینگ استونز دیگر نوازندگان انگلیسی نیز مورد توجه قرار گیرند. وقتی تونی ویلیامز گروه خودش «Lifetime» را تشکیل می داد از یک گیتاریست جوان انگلیسی دعوت به همکاری کرد. در ۱۹۶۹ مک لافلین به نیویورک رفت اما سال بعد از گروه «Lifetime» جدا شد. در چنین روزهایی بود که مایلز دیویس نابغه آن دوران در دو آلبوم

از مک لافلین استفاده کرد. آلبوم اخیر ترکیب ایده آلی از قطعات جز و هیجانات راک بود. حالا همه به فیوژن توجه می کردند.

اما سال ۱۹۷۰ سال انتشار آلبوم انفرادی مک لافلین با عنوان « My Goals Beyond» نیز هست. قطعات اول و دوم طرف اول این آلبوم شامل اجراهای آکوستیکی بود که ترکیبی از جز و فرم های کلاسیک هندی را تداعی می کرد. طرف دوم همین آلبوم مجموعه یی از بهترین قطعاتی است که مک لافلین تا به حال نواخته است.

« My Goals Beyond» تاثیر گرفته از سری چینموی هندی است و آلبوم نیز به چینموی تقدیم شده، همچنین روی جلد این آلبوم شعری از این مرشد هندی چاپ شده است. نکته دیگر این که مک لافلین نام «ماهاویشنو» را از این آلبوم اخذ کرده است.
johnmclaughlin درباره جان مک لافلين
در دهه ۱۹۷۰ مک لافلین گروه الکترونیک «ماهاویشنو ارکسترا» را تاسیس کرد. بین سال های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۶ ماهاویشنو ارکسترا نقش تعیین کننده یی در خلق آثار فیوژن جز-راک داشت. کارهای اولیه این گروه تحت تاثیر راگاهای هندی و راک سایکودلیک بود. در آغاز در گروه «ماهاویشنو ارکستراش» بیلی کوب هام به عنوان نوازنده درام، جری گودمن به عنوان ویولنیست، ریک لیرد بیسیست و جان همر به عنوان نوازنده کیبورد فعالیت داشتند.

اما گروه بعد از دو آلبوم و یک اجرای زنده منحل شد و سپس مک لافلین از نوازندگان دیگری برای گروه خود استفاده کرد. ژان لوک پونتی ویولنیستی که پیشتر خود آثار مهمی در زمینه فیوژن ارائه کرده بود و با فرانک زاپا نیز همکاری کرده بود، نارادا میشل والدن نوازنده درام، گیل موران نوازنده کیبورد و رالف آرمسترانگ نوازنده بیس اعضای جدید گروه ماهاویشنو بودند. متاسفانه گروه جدید هیچ گاه نتوانست موفقیت های گروه اولیه را به دست آورد. یکی از دلایل این عدم موفقیت ترکیب ناهمخوان اعضای جدید بود.

در اواسط دهه ۷۰ مک لافلین موسیقی الکترونیک را کنار گذاشت و با ال شاکتی نوازنده ویولن و ذکیر حسین نوازنده تبلا همکاری کرد. این بار او گیتاری با پرده بندی های متفاوت سفارش داد و سعی کرد صدایی نزدیک به سیتار به وجود آورد. در سال ۱۹۷۸ مک لافلین گروه دیگری تشکیل داد اما حالا دوران موسیقی پانک بود. به نظر جز- راک کمی از مد افتاده بود و بنابراین، این گروه نیز مدت زیادی دوام نیاورد. همچنین منتقدان نسبت به گیتار آکوستیک مک لافلین واکنش سردی نشان می دادند؛ «به نظر مک لافلین به برق و صدا نیاز دارد تا او را برانگیزاند.» سپس او بعد از دو آلبوم انفرادی سال ۱۹۸۴ با مایلز دیویس در ساخت یک آلبوم همکاری کرد.

در سال ۱۹۸۵ مایک گیبز قطعاتی برای مک لافلین نوشت که خود مک لافلین به همراه فیلارمونیک لس آنجلس آنها را اجرا کرد. در همان سال او دوباره به همراه جان کوبهام ماهاویشنو ارکسترا را – این بار بدون استفاده از ساز ویولن – تشکیل داد و از بیل اوانس نوازنده ساکسیفون استفاده کرد. در ۱۹۸۶ آنها از جیم برد به عنوان نوازنده کیبورد نیز استفاده کردند. دو سال بعد مک لافلین تور خود را برگزار کرد و در آن از تریلک گارتو نیز استفاده کرد. گارتو نوازنده پرکاشن بود و در مکتب موسیقی کلاسیک هندی تعلیم دیده بود. مک لافلین دوباره به گیتار آکوستیک روی آورده بود.

در سال ۱۹۹۰ مک لافلین به زادگاهش انگلستان بازگشت تا در جشنواره جز گلاسکو شرکت کند. او همچنان فعالیت های هنری خود را ادامه می دهد و از آثار اخیرش می توان به «Industrial Zen» اشاره کرد که در ژوئن ۲۰۰۶ منتشر شد.

منبع :
روزنامه اعتماد

این مطلب را به اشتراک بگذارید:
cloob درباره جان مک لافلين viwio درباره جان مک لافلين twitter درباره جان مک لافلين facebook درباره جان مک لافلين google buzz درباره جان مک لافلين google درباره جان مک لافلين digg درباره جان مک لافلين yahoo درباره جان مک لافلين

Related posts:

  1. درباره ویلی دیکسون : مسافر آزاد